Ik was vorige week in Zwitserland, in Lain om precies te zijn. In de jaren 60 kwamen mijn opa en oma er al. Het verhaal blijf ik mooi vinden. Ze reden, als echte avonturiers, op de bonnefooi naar Italië en strandden in dit kleine bergdorpje. Op de vraag waar ze zouden kunnen slapen, antwoordde een dorpsbewoner dat ze dat maar eens moesten vragen aan Nina, wijzend naar een vrouw die de was deed bij de bron. Nina zette haar deur en haar hart open voor mijn opa en oma. En in dat huis van Nina, sliep ik vorige week. Want mijn ouders namen mij ook mee naar Lain. En Remon en ik namen ook al verschillende keren onze kinderen mee. Nina is inmiddels overleden helaas….
Ik hoor haar nog bezorgd mopperen als we te laat uit de kroeg kwamen (want we namen altijd vrienden mee in de winter) en ze vertelde ons ieder jaar hoe gevaarlijk de bergen konden zijn. Vooral als er hoog in de bergen mist ontstond. En elk jaar was er wel een of andere voetbalwedstrijd die we dan met z’n allen in haar kleine, veel te warme kamertje bekeken. Hoe harder we juichten, hoe meer ze naast me op de bank (ik moest altijd naast haar zitten) gelukkig zat te wezen. We zaten met elkaar op de grond te juichen voor Ajax, Feyenoord en PSV en er paste gewoon niemand meer bij.
Haar kinderen woonden niet in Lain; ik was een soort van surrogaat-kleindochter voor haar.
Ooit vertelde ze me dat halverwege de berg het uitzicht ook mooi was. “Je hoeft niet altijd naar de top, jullie gaan maar snel, snel, snel.. ik zeg je.. stop halverwege ook eens en kijk om je heen. Geniet van het uitzicht, haal adem en wees stil. Luister en voel de rust…”
Ja Nina, zo is het. Precies zo. Dat is de maatschappij waarin we leven (en soms geleefd worden). Af en toe stil staan en beseffen dat halverwege de berg het uitzicht ook mooi is, is zo waardevol. Nina wist het gewoon, ook al had ze haar hele leven nooit op ski’s gestaan. Zij deed het tijdens het hooien, hoog op de alpenweiden. Dat stilstaan en genieten. Dank voor je mooie woorden en wijze les lieve Nina.