Vaak hoor ik terug van mensen, jong of oud, dat de tijd tijdens onze gesprekken zo snel gaat als ik ze aangeef dat we ons coach-moment af gaan ronden. Dat ze nog zoveel te vertellen hebben, te delen hebben, te vragen hebben. Voor mij een teken dat mensen zich veilig voelen. Een belangrijke, zo niet dé belangrijkste voorwaarde om met elkaar het gesprek aan te gaan. Zonder oordeel.
In de eerste bijeenkomst vraag ik altijd wat er, heel concreet, op dat moment speelt. Met al mijn aandacht luister ik zodanig dat iedereen mag voelen dat hij of zij er helemaal mag zijn, dat alles er mag zijn. En als er een gevoel van veiligheid ervaren wordt, biedt dat ruimte om dichtbij je gevoelens te komen. Want wat er op dat moment speelt in je leven, doet iets me je emoties. Durf jij ze te voelen, of onderdruk je je emoties? Mijns inziens is het voelen cruciaal om jezelf te erkennen. Onze emoties zijn als weksignalen dat we iets aan te kijken, dan wel iets te helen hebben. Door onze emoties te onderdrukken gaan we overleven in plaats van leven. En dat kost energie en maakt dat je minder makkelijk jezelf kan zijn, met alle gevolgen van dien. Durf het leven te leven.
Samen met jou en/of je kind kijk ik hiernaar en ondersteun ik je in bewustwording, zodat je de uitdagingen in je leven en de daarbij horende emoties kan transformeren in nieuwe kwaliteiten en een nieuw bewustzijn.
Om iemand anders (en onszelf) groeiruimte te gunnen moeten we weten wanneer we moeten praten en wanneer we stil moeten blijven".
