Weten… ik merk op dat mensen vaak antwoorden dat ze iets niet ‘weten’. Waarbij ze de definitie van ‘weten’ vooral lijken te bedoelen als ‘ik heb de kennis (nog) niet’. Ze kunnen op dat moment bijvoorbeeld geen antwoord geven op een vraag. Sommige mensen (jong of oud) zijn ook bang om een antwoord te geven dat niet voldoet aan de verwachting van de ander. “Is dit wel wat ze willen horen?”, of “Is mijn antwoord wel juist?” Veelal vanuit een angst om te falen of om afgewezen te worden.
Om die angst niet te hoeven voelen gaan mensen zich aanpassen en ontwikkelen ze strategieën om de angst uit de weg te gaan, of om de pijn die dit oplevert niet te hoeven voelen.
Weten… ik merk op dat steeds meer mensen het verlangen hebben om (weer) op hun innerlijk weten te vertrouwen. Om vanuit het hart en je buikcentrum te luisteren naar dat wat gehoord en gevoeld mag worden. En dus niet het antwoord in je hoofd te ‘zoeken’. Om dus te voelen in plaats van te (willen) weten.
Dat kan al heel makkelijk door regelmatig in te checken bij jezelf en je af te vragen hoe het op dat bewuste moment met je is, wat je voelt. Een kriebel in je buik? Schouders die vast zitten? Wiebelige benen? Door echt te voelen ‘daal je af’; vanuit je hoofd naar je lichaam. Daar voel je. En als je je lichaam voelt, zit je niet in je hoofd!
Wat ik zelf graag doe is af en toe een beetje verdwalen. Het liefst in de natuur. Lopen zonder te weten waar mijn voeten me zullen brengen. En dan ergens, diep van binnen ‘weten’ waar ik heen mag gaan om vervolgens altijd weer op de juiste plek uit te komen. Dat vergroot mijn vertrouwen in mijn intuïtie. En intuïtie is dat innerlijk weten. Het is eigenlijk niets anders dan vanuit je onderbewuste boodschappen doorgeven aan je bewuste, denkende ik. En dat onderbewuste is in ons allemaal aanwezig. Iedereen heeft intuïtie, en wanneer je ernaar luistert zal je ontdekken wat je diep van binnen weet. Soms is dat zelfs zoveel dat het verder reikt dan je ogen kunnen kijken… (de uitspraak “je weten reikt verder dan je ogen kunnen kijken” is van Susan Smit uit haar boek: De Heks van Limbricht)