blogbericht

“Fysieke pijn helpt me om minder emotionele pijn te voelen”

Zelfbeschadiging. Ook wel ‘self-harm’ genoemd onder de jeugd. Want ik heb het over de jeugd. Zelfbeschadiging onder jongeren komt vaak voor. Er wordt geschat dat 15% van de jongeren zichzelf weleens beschadigt. Het begint meestal tussen het 12e en 14e levensjaar. Tussen de 18 en 24 jaar gebeurt het het vaakst. Het komt ook voor bij volwassenen.

Jezelf beschadigen is een teken van klem zitten. Het kan een manier zijn om om te gaan met innerlijke pijn, negatieve emoties of gedachten. De lichamelijke pijn duwt de psychische pijn als het ware naar de achtergrond (bron: sameninmijnschoenen.nl).

Ze is 13 jaar en vertelt me dat ze er wel eens over denkt hoe het is als je jezelf pijn doet. Nee, ze heeft het nog niet gedaan, want “dat doet toch pijn!?” Maar ze ervaart wel eens fysieke pijn tijdens het sporten en “dan lijkt het net alsof die fysieke pijn, mijn emotionele pijn er een stukje uitgooit. En dat voelt dan fijn, ondanks de pijn. Dan leidt de fysieke pijn me af van mijn emotionele pijn.”

Ik ben onder de indruk van haar wijsheid en hoe ze woorden geeft aan haar emoties. Huilen mag ze niet van zichzelf, “want dat is zwak”. Als ik vraag of ze streng is voor haarzelf klinkt er een krachtige “ja” uit haar mond. En ze is niet de enige. Steeds vaker hoor ik van jongeren dat ze zich pijn doen, zichzelf beschadigen, met mesjes uit een puntenslijper, met een afgebroken geodriehoek die heel scherp is, of meer op een mentale manier door slecht over zichzelf te denken in de sfeer van “zie nou wel, jij kan dit niet”… “dit lukt je nooit”, “je ziet er niet uit…”

Als dit meisje de kracht van tranen ervaart, opluchting voelt en erkent dat haar tranen gehuild willen worden, kijkt ze me door de tranen aan met een lach op haar gezicht: “Juist door het over de pijn te hebben, doet het minder pijn.”