Deze zin las ik in het boek ‘bezielend coachen’ van Adriaan Hoogendijk. En meteen voelde deze uitspraak als thuiskomen. Twee woorden uit deze uitspraak raken me. ‘Wijsheid’ en ‘verwondering’. Vaak ontmoet ik kinderen die een, zo lijkt het, aangeboren wijsheid hebben. Ik heb de mooiste gesprekken met ze. Diep en verbonden, open en puur. En ineens begrijp ik het. Deze kinderen bezitten nog de natuurlijke eigenschap die veel mensen op latere leeftijd kwijt lijken te raken: je kunnen verwonderen… Geen wonder (hé, dat woord wonder dat zo mooi verscholen ligt in het woord verwonderen!) dat ik de gesprekken met kinderen altijd ervaar als vanuit wijsheid ingegeven!
Verwonderen is ook datgene dat ik leerde van mijn vader. Met verwondering kijken naar de schoonheid van de natuur. Door de ogen van een kind blijven kijken. Ik voel me bevoorrecht dat ik dit van mijn vader leerde en me hier zo bewust van werd én dat nu nog steeds ben. Zou dat de reden zijn dat ik me zo vrij en dankbaar voel in het contact met kinderen? En zou dat ook de reden zijn dat ik juist dát stuk… innerlijke wijsheid, je mogen verwonderen (met behulp van de kracht van de natuur) zo graag (weer) ‘wakker maak’ bij jongeren en volwassenen die meer en meer op mijn pad komen?
Hoe is dat voor jou? Lukt het jou om je nog steeds te verwonderen over bijvoorbeeld de schoonheid van de natuur, mooie ontmoetingen, van kunst, of van muziek? En durf je te vertrouwen op je innerlijke wijsheid?
Misschien mooi om vandaag eens bij stil te staan…