Emoties willen gevoeld worden. Niet-gevoelde emoties worden wel eens vergeleken met een bal die je onder water duwt en onder water wil houden. Hoe lang houd je dat vol? Op een gegeven moment lukt het je niet meer. Je bent zó moe van het telkens maar druk uitoefenen om maar niet te hoeven voelen. Als je de gewoonte hebt om je gevoel te ontkennen, kan het moeilijk zijn om vast te stellen wat je eigenlijk voelt. Laat staan dat je weet hoe je ze mag accepteren, uiten en uiteindelijk los mag laten.
Soms krijg ik ouders op gesprek die onbewust, hun oude pijn en angst projecteren op hun kind. Ze willen niet dat hun kind hetzelfde overkomt. Ik ben zelf ook ouder en als ik zie dat mijn kind worstelt, verdriet heeft of angsten ervaart, dan raakt me dat en voel ik ook (harten)pijn. Ergens diep binnen in mij, wordt iets aangeraakt dat ik liever niet (meer) wil voelen. En het klinkt tegenstrijdig, maar juist door de pijn te erkennen en volledig te (door)voelen, geneest deze.
Zo kwamen er laatst een vader en moeder bij me, waarvan de vader, voor hij binnenstapte tegen zijn vrouw zei: “Ik ga niet huilen hoor!” Ik wist nog niet van deze uitspraak toen we over hun dochter in gesprek raakten. Ik voelde een diepe verbinding met de vader; ik zag hem zijn best doen om vooral niet te voelen. Zijn ademhaling was niet ontspannen en ik vroeg er voorzichtig naar. Toen hij bevestigde dat mijn vermoeden juist was en ik hem uitnodigde om te voelen wat er gevoeld mocht worden, kwamen de emoties los. Samen waren we met zijn ongemak, met zijn oude pijn en verdriet. Het mocht er zijn, helemaal.
Edith Eva Eger noemt het zo prachtig: ‘Zo bevrijden we ons uit de gevangenis van vermijding; we laten de gevoelens toe. We laten ze door ons heen gaan. En dan laten we ze los…’