Deze vraag stel ik met regelmaat aan de ouders die bij mij komen. Ik nodig ouders het liefst bij de eerste ontmoeting uit zonder hun zoon of dochter. Waarom? Omdat ik merk dat we dan ‘vrijer’ kunnen praten om samen na kunnen denken over alle vragen en zorgen die er zijn. Op deze manier hoeven ouders hun woorden niet te ‘wegen’. Geen enkele ouder wil dat hun kind zich zorgen om hén maakt. Tegelijkertijd is dat juist precies wat ze wel doen wanneer er niet gezegd wordt wat er gezegd mag worden. Kinderen voelen feilloos aan wanneer jij je zorgen maakt. Ook zijn er kinderen die dan onbewust jou deze zorg willen ontnemen, want ieder kind wil dat het zijn of haar ouders goed gaat. “Geef je zorgen, je angst en je verdriet maar aan mij…” zo lijken ze te zeggen. Ze weten niet dat ze voor jou gaan ‘dragen’. Ze doen het. Het is uit liefde en loyaliteit. Mogelijk huilen ze ‘jouw’ tranen en voelen ze jouw verdriet (dat er mogelijk al heel lang zit) omdat jij het onbewust misschien wel draagt voor jouw vader of moeder. En mogelijk ervaren ze jouw angst, pijn, boosheid of frustratie, of die van een van jouw ouders.
Hier gaat het vaak over in een eerste (ontmoetings)gesprek. Ik vind dit vaak de mooiste, de diepste en de meest verbindende gesprekken. Soms pijnlijk, soms confronterend, soms intens en altijd helend. Want door te Herkennen, te Erkennen, vervolgens te Accepteren en daarna Los te laten is de eerste stap naar ‘helen’ gezet. Dat wat pijn doet, dat wat beschadigd is, dat wat onzeker of angstig maakt mag weer ‘heel’ worden. H.E.A.L. dus. De prachtige afkorting van herkennen, erkennen, accepteren en vervolgens loslaten. En vaak hoeven de kinderen dan niet eens meer te komen…