Hij was 13 jaar en kampte met grote angsten. Hoorde stemmen en was altijd op zijn hoede. Zag ook mensen die overleden waren vertrouwde hij me toe. En tussen de middag kon hij het haast niet aan om alleen thuis te zijn. Dan at hij gehaast zijn boterham om dan weer zo snel mogelijk naar school te gaan, omdat zijn ouders beiden werkten en niet thuis waren. Wat fijn dacht ik, dat school veilig voor hem voelde…
Ik was er stil van. Zo angstig zijn, verlamt je kan ik me zo voorstellen. Ik probeerde een veilige haven te zijn voor hem. Erkende zijn angsten en luisterde naar zijn eigen uitleg over hoe deze angsten in hem geslopen waren. Dat deed hij op een beschouwende, analyserende manier. Wegblijven van de angst door het te willen begrijpen, er een verklaring voor te vinden. Dat gaf hem rust en een gevoel van controle en veiligheid.
Samen zijn we heel voorzichtig naar deze angsten gaan kijken. Ze mochten er zijn. Waren het gegronde angsten, of mogelijk ingebeelde angsten? Met zijn sterk analytische vermogen concludeerde hij al vrij snel dat het ingebeelde angsten waren. En zo vertelde hij me na enkele begeleidingsmomenten dus met zichtbare trots dat hij niet meer bang was. Toen ik hem vroeg hoe hij dat voor elkaar gekregen had antwoordde hij: “Ik ben het donker tegemoet gelopen…”